2567-02-28

กระเป๋าแบนที่หาดอันบาง ทิ้งน้องนางไว้เป็นตัวประกัน (เวียดนาม 18)

(เวียดนาม 15) (เวียดนาม 16) (เวียดนาม 17)

หากการเดินทาง เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ขอแค่อย่างน้อยให้เรารู้ว่า เรากำลังจะไปไหน ชีวิตก็ไม่มีอะไรน่ากลัว แม้ระหว่างทาง ชีวิตถึงจุดที่ต้องหลงทาง นั่นก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งของการเดินทาง มันทำให้เรากลัวไม่ได้ เพราะเราหลงจนชินกับมันแล้ว สิ่งเดียวที่จะกลั่นความกลัวให้ก่อตัวได้ เห็นจะมีเพียงเรื่องเดียว คือเงินไม่พอจ่าย


ค่าเงินเวียดนามไม่แพง หากเทียบกับเงินไทย ขาไปแลกเงินด่องจากร้านแลกเงินไทยได้ แต่ขากลับแลกด่องคืนเป็นเงินบาทได้ยากหรือไม่ได้ราคา ดังนั้นจึงควรแลกแต่พอดี เหมือนฝรั่งมาเที่ยวบ้านเรา เค้าทยอยเอาดอลลาร์ออกมาแลกใช้แต่พอดี เหลือไว้แค่ค่าแท็กซี่ไปสนามบินก็มี แต่ในเวียดนามเงินพี่ไทยยังเนื้อหอม หาแลกเงินด่องได้ไม่ยาก 

2567-01-25

เหนือสุดแดนสยาม Skywalk ดอยเวา ยาวสุดในไทย ชมวิวไกลถึงพม่า

ว่ากันว่า ชีวิตนี้ควรตั้งเป้าหมายให้สูงเข้าไว้ เอาให้ไกลสุดขอบจักรวาล แล้วก็พุ่งทะยานออกไป แม้ไม่มีทางจะไปถึงได้ อย่างน้อยก็ได้ถีบหนีแรงโน้มถ่วงโลก โอกาสที่จะไปเดินเล่นอยู่ท่ามกลางหมู่ดาว เหมือน Anakin Skywalker ในเรื่อง Star Wars คงพอมีให้เห็นบ้าง


ทริปล่าสุดตั้งจุดหมายไว้สูงเทียมฟ้า เหนือสุดในสยาม ละติจูด 20 องศา 37 ลิปดา 30 พิลิปดา ของเมืองแม่สาย เชียงราย ที่นี่มีความท้าทายใหม่เหนือเส้นละติจูดเหนือสุด นั่นคือ Skywalk ที่เหนือยิ่งกว่า Skywalk ใดๆ เพราะมีทางเดินกระจกใสยาวที่สุดในประเทศไทย “Skywalk วัดพระธาตุดอยเวา” 

2566-12-20

มุ่งสู่จุดหมาย ไม่สนหลัง ไม่ห่วงหน้า เรือตะกร้า ฮอยอัน (เวียดนาม 17)

การเดินทางมักมีข้อดี มากกว่าข้อเสียเสมอ แม้จะเป็นการเดินทางที่ไร้จุดหมาย ก็ยังดีกว่าไม่ได้เดินทาง อย่างน้อยก็การันตีได้ว่าเราจะไม่มีวันหลงทาง เพราะเราไร้จุดหมายจึงไปได้ทุกทิศทาง ไม่มีผิด ไม่มีถูก ไม่มีหลง


ถึงจะวนกลับไปมา เหมือนพายเรือในอ่าง จนเริ่มรู้ตัวว่าหลง ก็ไม่เป็นไร ถ้าจะให้สนุก ต้องกลับเอาอ่างมาพายแทนเรือ ไม่มีข้างหน้าข้างหลัง จะพายไปทางไหนก็ไม่ผิด แค่ใช้ชีวิตให้มันลอยไปตามทางที่ต้องการก็สบายใจ สุดท้ายใครสบายใจกว่า คนนั้นชนะ


เช้านี้วางจุดหมายเอาไว้ว่าจะไปพายอ่างแทนเรือกัน ถ้ามาถึงฮอยอันแล้วไม่ได้พายเรือตะกร้า เค้าว่าเหมือนมาไม่ถึง ลองหาราคากันดู เรือตะกร้าในฮอยอันมีหลายจ้าวมาก ราคาค่าลงเรือต่อคนก็ตั้งแต่ 250K ไปจนถึง 450K 

2566-11-16

แอบเนียนเป็นวัยรุ่นฮอยอัน กินลมชมวิว ภัตตาคารร้านชำ (เวียดนาม 16)

(เวียดนาม 13) (เวียดนาม 14) (เวียดนาม 15) (เวียดนาม 17) (เวียดนาม 18)

ทานมื้อเย็นย่านเมืองเก่าฮอยอัน อิ่มหนำสำราญแล้ว ก็พากันเดินย่อยอาหารเลียบแม่น้ำทูโบน เพื่อกลับโรงแรมที่พัก ระหว่างทางมีสตรีทฟู๊ดเรียงราย ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย ทำให้ฉุกคิดขึ้นได้ว่า เราเดินทางมาต่างถิ่น ถ้าเกิดหิวขึ้นมากลางดึก จะออกไปหาอะไรกินก็ลำบาก จากเหตุผลก็กลายเป็น ข้ออ้างในการกักตุนเสบียงทันที


หลังจากตัดสินใจด้วยเหตุผลอันน่าเชื่อถือ เราก็ได้เครปมา 2 อัน 3 หมื่นด่อง กลัวช็อคโกแล็ตที่ราด จะหกเลอะเทอะ ก็เลยเดินไปกินไป ยังไม่ทันกลับถึงโรงแรมก็หมดเสียแล้ว แต่ไม่ต้องห่วง ยังมี โรตีกล้วยหอมอีกอันละ 3 หมื่นด่อง Bánh mì ขนมปังเวียดนามไส้แน่น อีกอันละ 4 หมื่นด่อง ตุนเสบียงเล่นๆ กลัวหิวกลางดึก หมดไปเป็นแสน 

2566-10-25

แม่น้ำทูโบนไม่เคยเงียบงัน ที่นี่ฮอยอัน ลอยกระทงได้ทุกวัน จุดโคมได้ทุกคืน (เวียดนาม 15)

(เวียดนาม 12) (เวียดนาม 13) (เวียดนาม 14) (เวียดนาม 16) (เวียดนาม 17) (เวียดนาม 18)

เวียดนามอยู่ทิศตะวันออก พระอาทิตย์ดูจะตกเร็วกว่าบ้านเราเล็กน้อย พอตะวันบ่ายคล้อย นักท่องเที่ยวที่หลบร้อนอยู่ตามคาเฟ่ หรือกลับไปนอนตากแอร์ที่โรงแรมเหมือนเรา ก็เริ่มทยอยกลับมาอีกครั้ง มารอบนี้ร้านรวงเปิดเต็มพิกัด ผู้คนคึกคักหนาตา เมืองเก่ากว้างใหญ่ ใครเดินไม่ไหว มีสามล้อปั่น จักรยาน รถไฟฟ้า หลายรูปแบบคอยให้บริการ 


พลบค่ำขอบฟ้าครึ้มคราม แต้มสีเหลืองตุ่นของอาคารโคโลเนียลสไตล์ ให้เป็นสีฉากพื้น ตัดกับโคมไฟสีจัดจ้านฉูดฉาด โดดเด่นเป็นเสน่ห์ ของฮอยอัน คล้ายกับงานลอยกระทงบ้านเราที่จัดปีละครั้ง แต่เทศกาลโคมฮอยอันเค้ามีกันทุกคืนวันเพ็ญ แต่ในเมื่อนักท่องเที่ยวมากันทุกเย็น ไม่รอพระจันทร์เต็มดวงแล้ว จุดกันทุกวันจะเป็นอะไรไป


2566-09-29

ส่องสะพานญี่ปุ่น ก่อนสร้างหลังคาครอบ เตร่ไปรอบเมืองเก่าทรงอาณานิคม (เวียดนาม 14)


ช่วงบ่ายอากาศร้อนอบอ้าวเหมือนฝนจะตก ฮอยอันอยู่แนวละติจูดเดียวกับอุบลราชธานี ห่างกันแค่ 500 กม. แดดออกก็ร้อนคือกันกับอีสานบ้านเฮา จะเย็นหน่อยก็ตอนลมทะเลพัดแรง เมฆก้อนใหญ่ลอยมาบังแดด เราชวนกันเดินเตร็ดเตร่ ถ่ายรูปกับเมืองเก่าสุดคลาสสิค ตะวันแยงตาอย่างนี้ ไม่ค่อยมีใครมาแย่งมุมมหาชน


ใครอยากเข้าไปถ่ายรูปในสถานที่ที่มีการเก็บค่าตั๋วเข้าชม เช่น ที่สักการะเทพเจ้าผู้พิทักษ์บนสะพานญี่ปุ่น ให้รีบไปเวลานี้เลยนะ เจ้าหน้าที่ยังไม่มา ถ้าเป็นช่วงเย็นๆ จะมีเจ้าหน้าที่มาเรียกหาติ๊กเก็ตๆ จะเข้าไปไหว้ ต้องเสียตังค์ค่าติ๊กเก็ต แต่จะไหว้ไกลๆ หรือเซลฟี่จากด้านนอกเค้าก็ไม่ว่าอะไร แอบซูมเข้าไปถ่ายใกล้ๆ ก็ได้นะ


เสียดายไม่ได้ถ่ายภาพเต็มๆ ของสะพานญี่ปุ่น แลนด์มาร์คสำคัญฮอยอัน เพราะอยู่ในระหว่างการก่อสร้าง ลงเสาเหล็กเตรียมขึ้นโครงหลังคาขนาดใหญ่ ดูทรงแล้วน่าจะเป็นการครอบสะพานทั้งหมดเอาไว้ ก็เลยได้แต่ถ่ายรูปกับประตูทางเข้า มุมถ่ายภาพมหาชน ด้านหน้าสะพานทั้งอัน โดนรั้วสังกะสีกั้นไปเป็นที่เรียบร้อย 


สะพานญี่ปุ่น ลายเวียนเกียว หรือ สะพานรับแขกจากแดนไกล พ่อค้าญี่ปุ่นสร้างเอาไว้ใช้ข้ามคลองที่กั้นชุมชนชาวญี่ปุ่น ซึ่งได้มาค้าขายอาศัยอยู่ เมื่อราว 400 กว่าปีที่ผ่านมา เป็นสะพานทรงโค้งมุงกระเบื้องสีสไตล์ญี่ปุ่น ต่อไปถ้าอยากดูแบบเต็มๆ แบบไร้โดมหลังคาครอบ ต้องไปหาดูบนแบงก์สีฟ้า 20,000 ด่อง แทนก็แล้วกัน